Ik blijf in bed
Cees Rutgers
Verschenen 2001
Uitgeverij Ploegsma
Pagina's 77
Leeftijd 9+
Over Cees Rutgers
Beschrijving
Roy heeft een verkeersongeluk gehad. Daardoor heeft hij een dwarslaesie, zodat hij nu in een rolstoel zit en moet revalideren. Maar dat ziet hij niet zitten: hij wil niet meer naar therapie. Hij verdomt het! Roy ligt de hele dag op bed en houdt een lange monoloog, soms rechtstreeks tegen de lezer, over hoe hij zijn huidige situatie ervaart. Aandacht van zijn omgeving wijst hij af. Alleen met chatvrienden op internet probeert hij contact op te bouwen. De teksten van Roys computerscherm staan in het boek weergegeven met een vaag lettertype. Roy zit te broeden op zijn toekomst, maar kijkt ook terug op het ongeluk. Dan opeens zorgt Roy voor een verrassing: zonder dat iemand het weet, heeft hij zich via internet ingeschreven op een zeilvakantie voor gehandicapten en zelf zijn vervoer ernaartoe geregeld. Roy werkt weer serieus aan zijn toekomst.
Bron: Biblion
Recensie
“Ik lig in bed. En ik blijf in bed. Ik kom er niet meer uit. Nooit meer. Doe maar weg, die rolstoel. Ik ga nergens meer naartoe. Ik hoef er niet meer uit. Ik wil er niet meer uit. Ik eet in bed, ik drink in bed, in bed kijk ik tv, ik lees in bed, ik doe alles in bed. Ik poep in bed en dat vangen ze wel op. Ik pies in bed en dat maken ze wel schoon. Ze wassen me maar. Ze wassen me maar in bed.”
Ik blijf in bed is het ontroerende verhaal van Joeri, die na een zwaar ongeluk niet meer kan lopen. En als hij niet meer kan lopen wil hij eigenlijk ook niet meer leven. Maar omdat hij niet dood is besluit hij dan maar in bed te blijven. Hij wil helemaal niets meer: niet meer revalideren, want hij wordt toch niet beter, een gezeur meer van zijn vader en moeder die hem als een klein kind behandelen en nooit meer naar buiten waar alle gewone mensen zijn.
Het verhaal vertelt op een hele begrijpelijke manier hoe veel mensen en kinderen zich voelen als ze zo iets ergs overkomt. Hoe boos ze zijn op hun lichaam dat het niet meer doet, op de mensen om hen heen die ze ineens anders behandelen, en op zichzelf. Toch is het geen verdrietig boek, want zachtjesaan zien we dat Joeri zijn handicap leert te accepteren en probeert zelf weer iets van zijn leven te maken.
Daniëlle Commandeur